Zelfscan-kassa

Het is misschien wel één van de handigste uitvindingen van de afgelopen jaren: de zelfscan-kassa. Vooral in supermarkten op stations zijn ze goed vertegenwoordigd. Je haalt je producten langs de scanner, er verschijnt een totaalbedrag, je pint en klaar ben je. Een kind kan de was doen.

Het zijn fantastische momenten. Bij die ene kassa waar een caissière staat, staan ongeveer 7 mensen, terwijl er daarnaast een vrije zelfscan-kassa mij staat op te wachten. Efficiënt als ik ben, reken ik gauw mijn banaantjes en druiven af en vervolg glimlachend mijn weg.

Nu is er wel een probleem. Ik ben nogal van het oogcontact, van het gevoel, van misschien zelfs een knipoog, of beter nog: een prachtige glimlach. Ook heb ik een soort van innerlijke drive om de caissière een mooie dag mee te geven. Misschien dat ze ’s avonds aan tafel zelfs vertelt dat er een leuke klant was. Dat ze me nooit meer vergeet, dat zou eigenlijk nog beter zijn.

Het is 23:30 uur, ik reken een appel af bij een zelfscan-kassa in Amsterdam. Het valt me nu pas voor het eerst op dat een vrouwenstem uit het apparaat wat tegen me zegt: ‘Bedankt en tot ziens’. Het voelt kil en koud. Geen woord is gemeend. Ik voel me alleen en beetgenomen. Ze heeft me niets te bieden, behalve snelheid en handigheid. En wat heb ik haar te geven? Zachtjes mompel ik: ‘slaap lekker’.