Bevallen
Na bijna 33 weken (ja, ik praat tegenwoordig in weken) me niet echt verdiept te hebben in bevallingen, moest het vandaag maar eens gebeuren. Mijn vrouw en ik gingen naar een bevallingscursus. Als laatste stel, iets te laat (lag deze keer aan mij), kwamen we binnen in een groep met allemaal zwangere vrouwen en hun trouwe baasjes.
Na een voorstelrondje en de eerste nodige grappen om het ijs te breken, begon de gastvrouw haar informatie te vertellen. Van de acht aanwezige mannen zaten er twee met hun benen over elkaar, waarvan ik er een was. De andere zes gaven hun zaakje gewoon lekker mannelijk de ruimte door flink met de benen uit elkaar te zitten. ‘We zijn hier vandaag dan wel gekomen, maar zijn wel echte mannen!’ straalden ze uit. Zou dat iets zeggen over mijn toch meer vrouwelijke kant?
Hoewel ik in mijn beleving een vrij invoelende en open-minded man ben, bleek het cliché toch een beetje waar. Na dik een uur had ik behoefte aan wat leven in de brouwerij en vond het saai. We waren aanbeland bij de pers- en ontsluitingsweeën. De ontsluitingsweeën scheen je op het ritme van een liedje wat weg te kunnen puffen. Ineens schoten me er een aantal praktische tips te binnen, die ik uiteraard niet voor mezelf wilde houden. Puf-ritmes op The WEE you make me feel en I did it my WEE opperde ik aan mijn vrouw. Het is tenslotte mijn taak als man om de situatie ontspannen te houden begreep ik. Bovendien is muziek echt mijn ding.
De volgende taak, die ik met beide handen wil aangrijpen, is het timen van de weeën. Hoelang duurt een wee? Hoeveel tijd zit er tussen? Zijn er terugkerende patronen? Toen de gastvrouw ook nog eens de tip gaf een schoon shirt mee te nemen naar het ziekenhuis (ja, voor de man!) begreep ik dat het echt menens was voor mij. Ineens zag ik mezelf met een stopwatch in mijn hand met van die grote, stoere knoppen, sportief gekleed en met een zweetband om, mijn vrouw een fantastische bevalling bezorgen. Ik zal dit varkentje eens even gaan wassen!
Terwijl dit prachtige scenario zich verder ontwikkelde in mijn hoofd, leek het alsof de gastvrouw mijn gedachten kon lezen. ‘Ik wil nog wel even aan de mannen meegeven dat de pijn van je vrouw tijdens de gehele bevalling niet zomaar even opgelost kan worden. Jullie zullen het moeten ondergaan en het is geen tv of computer waar het probleem even van opgelost moet worden.’ Ben ik dan toch ook gewoon zo’n stoere vent die de zaken eens even zal fixen?
Dan over naar het moment waarop het kindje wordt geboren. ‘Het moment dat het kindje vaginaal wordt geboren kun je vergelijken met iemand die een coltrui aantrekt,’ zegt ze zonder blikken of blozen. Een beetje strak, maar het kan op zich prima, dacht ik meteen. Zo’n lekkere strakke trui van een fijn stofje, waar mijn iets te dikke hoofd doorheen moet. Niet echt een prettig beeld, maar goed, met dit beeld kan ik dan wel weer iets. Het viel me overigens op dat veel beelden ook vermeden worden op zo’n cursusdag. Er wordt niet gezegd dat er in je vagina geknipt kan worden of dat überhaupt je vagina van nature uit elkaar wordt getrokken tot 10 centimeter om de baby te kunnen baren. Er wordt niet gezegd dat je pijn in je tepels krijgt bij het geven van borstvoeding. Nee, er wordt ‘een knip gezet’ en we spreken over ‘ont-sluiten’. Ook kan het wat irriteren rondom de tepelhoven. Dat doen ze toch slim die begeleiders. Je krijgt er bijna zin in met zulke woorden.
Laat ik eerlijk zeggen dat ik best veel heb opgestoken vandaag. Het voelt alsof ik er meer en meer klaar voor ben. De gastvrouw besloot overigens te eindigen met drie horror-scenario’s. Ik begreep niet waarom ze die voor het laatst had bewaard, maar misschien wilde ze ons hier bewust mee naar huis sturen. Het enige wat ik daarvan onthouden heb is dat je vooral vaak weg mag/moet kijken als man en dat je in geval van knippen en scheuren vooral ook je oren even dicht moet doen. Een huid die scheurt schijnt een vreselijk geluid te zijn.
Ik heb er zin in!