Wie niet weg is is gezien

Ongeveer een á twee keer per week speel ik verstoppertje thuis. Mocht je kinderen hebben, een echte aanrader. Heb je geen kinderen? Ook! Gewoon doen. Mijn dochter is 2,5 jaar oud en als ik thuis kom is zo ongeveer het eerste wat ze vraagt: ‘Verstoppertje papa?’ Bij een nee vraagt ze het nog tien keer en bij een ja springt ze in de lucht van geluk.

Ik tel hardop tot tien. Wanneer ik overdreven ‘Ik kom eraan’ roep, verraadt haar enthousiaste lach direct haar verstopplek. Gniffelend en gespannen staat ze middenin mijn gezichtsveld, ze is niet te missen. Inhoudelijk naar het spel gekeken mist het 100% het doel. Ik loop rustig, maar voor haar hoorbaar haar kant op. Ze implodeert bijna van spanning en blijft strak voor een muur staan.

Jo An staart met open ogen naar de muur die enkele centimeters van haar af staat, met haar rug naar mij toe. Ik heb kinderen dit vaker zien doen, maar voel nu ineens hoe spannend het is. Als volwassene speel je het spel laf: je gaat op een plek zitten waar de zoeker jou niet of nauwelijks kunt zien, maar jij stiekem de zoeker kunt bespieden. Jo An geheel anders. Er is totaal geen controle, geen inzicht, puur wachten tot iemand jou verrast. Niet om daarna de winnaar van het spel te benoemen, maar de spanning eruit lachen en herhalen tot je te oud bent voor die flauwekul. Nou ja, totdat je dan weer ouder wordt…