Vandaag, het heeft wel iets
Ik loop de supermarkt in. Een beveiliger schuift gladjes en vrij precies een schone winkelwagen in mijn handen. ‘Beveiliger’ is toch ineens iets heel anders gaan betekenen. Ik pak een schoongemaakte zelfscanner uit de houder en begin aan de safari.
Op nog geen twee meter afstand, ongeveer op elf uur, staat een vrouw van middelbare leeftijd te kijken bij de bananen. Op drie uur een echtpaar waarvan zowel man als vrouw zeker boven de zeventig jaar zijn. Ruim drie meter afstand gok ik. Wel een smalle doorgang. Wat een slecht begin, meteen klem. Ik houd mijn adem in, kijk naar de grond en besluit om op ongeveer een meter afstand de vrouw te passeren met een hoger dan gemiddelde winkelsnelheid. Mijn nieuwe natuur is stelregel nummer een: vermijd alles wat oud is. Bij het fruit is het gangpad breed, even op adem komen. Ik heb in geen jaren zoveel oogcontact gemaakt met mensen. Samen zwijgend met elkaar afstemmen hoe onze routes zullen gaan. Door middel van lichte wenkbrauwbewegingen en lichaamshouding inschatten welke kant de ander opgaat. Het heeft wel iets.
Honing. Gangpad twee. Wederom een ouder stel voor mijn neus. Ze discussiëren of dadelstroop nu lekkerder is dan appelstroop. Ze hebben niet door dat ik achter hen sta (uiteraard op 1,5 meter afstand) en gooien nog wat argumenten over en weer. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit veertig seconden vrijwillig heb gewacht om een flesje honing uit het schap te pakken. Ontspannen, geduldig, 100% zen. Het heeft wel iets.
Iedere medewerker van de supermarkt begroet ik aardig. Misschien is het het gebrek aan contact deze dagen, of het gevoel van respect dat ik ze wil geven. Ik rijd met mijn winkelwagen met vijf artikelen erin naar de kassa. Ik reken zelf af, schuif mijn winkelwagen fancy terug in handen van de ‘beveiliger’ en scoor zelf een gratis parkeerkaartje. Het voelt ineens alsof ik hier zo aan de slag zou kunnen. Het heeft wel iets.
Thuis. Het is 20.00 uur en mijn twee jonge kinderen liggen op bed. Ik pak de boodschappen uit met mijn vrouw en er staat, zoals gewoonlijk in deze periode, niets op de agenda. Geen vrienden, geen atletiekbaan, geen kroegje, niets. Natuurlijk is Netflix een idee, maar ik besluit niks te doen. De ene avond zittend aan de keukentafel, de andere avond op de bank en bij lekker weer lopend door de tuin. Niets. Ik hoor mijn adem, voel mijn hart en zie wat om me heen is. Mijn leven. Jarenlang ben ik slecht in staat geweest om in een dag te leven. Wat tragisch dat een vreselijke periode als deze coronacrisis mij weer in moet laten zien hoe nodig ik het heb.
Afgelopen achttien dagen ben ik iedere ochtend op dezelfde tijd uit bed gestapt en iedere avond op tijd naar bed gegaan. De dag begin ik met muziek en stabiliteitsoefeningen voor mijn lichaam. Ik neem de tijd om fruit aan te snijden, de geur te ruiken en het met aandacht op te eten samen met de kinderen. Of ik dit over een half jaar nog steeds zo doe? Ik heb geen idee, maar dit heeft wel iets.