Elektrische fiets

Zo’n 4 x per week fiets ik een aardige afstand. Soms op mijn racefiets en soms op mijn ‘gewone fiets’. Onder het zweet, of gewoon hard werkend, probeer ik respectabel van a naar b te komen. De laatste tijd word ik in mijn beleving iets teveel ingehaald door uitrustende, net iets te dikke, lachende mensen. Chagrijnig word ik er van!

Vandaag was zo’n dag dat ik van Utrecht naar mijn werk in Amersfoort fietste. Het tempo zat er goed in en ik moest aardig tegen de wind in trappen. Op een gegeven moment hoor ik wat geluid achter me. Een meisje van ongeveer 13 jaar was in een paar seconden in mijn buurt gekomen en besloot achter me te blijven rijden. Toen ze na 8 minuten, achter mijn rug en en uit de wind, was uitgerust (waarvan in vredesnaam!) besloot ze me lachend in te halen en scheurde ze de verte in.

’s Avonds kwam ik thuis en zag een item op tv. Het ging over fietsen. Een mevrouw werd geïnterviewd over haar elektrische fiets. De interviewer zei: ‘Mevrouw, u hoeft helemaal niets zelf te doen. Zo kan ik het ook!’ Een heerlijke openingszin wat mij betreft. Hier antwoordde mevrouw op met de volgende, legendarische zin: ‘Meneer, het is slechts ondersteuning.’ Dat woord alleen al: ‘ondersteuning’. Hou op zeg! Als je dan al zo’n ding koopt, erken dan in elk geval dat je er niet veel op hoeft te doen.

Nederland is een land van open wegen, lastige bospaadjes en dijken. Een puist wind op je kop, hier en daar een heuveltje en trappen zullen we. Zo zijn wij, dat zijn onze roots, dat hoort bij ons.

Maar oké, laten we een deal sluiten. Elektrische fietsen zijn geoorloofd. Dit alleen wanneer er medisch bewezen is dat je op een normale fiets echt niet meer kunt fietsen en dat deze elektrische beesten niet harder dan 15 km per uur kunnen!

En nu ga ik boodschappen doen. Op mijn brommer.