Laat je hart geen compromis zijn

Vandaag overleed Charles Aznavour, een Franse zanger. De uitzending van De Wereld Draait Door begint vandaag met een eerbetoon. Een liedje wat hij schreef op zijn 91e leeftijd. En wat een clip zeg.Een blik in zijn ogen die je kippenvel geeft, ook al versta je er geen woord van. Even voor de helderheid: ik weet bijna niets van deze zanger. Ik ben er niet mee opgegroeid en heb hem ook niet gevolgd op latere leeftijd. Bewust zet ik De Wereld Draait Door weer eens aan omdat ik weet dat Matthijs van Nieuwkerk groot fan is.

Mijn verwachting blijkt waar te worden. Matthijs zit emotioneel en vol passie allerlei zaken te verdedigen van de zanger. Als een goede presentator zelf gaat vertellen kan het soms mooi worden, dat was hier het geval. Matthijs roemt de zanger om zijn creativiteit, zijn stem en allerlei andere feiten. Echter blijkt al gauw dat er iets veel belangrijkers aan de hand is. Nostalgie. Matthijs is er mee opgegroeid. De afgelopen 54 jaar is er zo ongeveer geen dag voorbij gegaan dat hij deze zanger niet heeft gehoord. De ene na de andere herinnering vliegt voorbij bij het horen van de liedjes. Terecht dat je zo’n zanger dan een bijzondere plek toedicht in je leven.

‘Hij was er altijd’, zegt Matthijs, ‘in de auto, vriendinnetjes, herinneringen overal.’ Het zet mij aan het denken als muzikant, maar ook als mens. Hoe kan het toch dat er zoveel mensen zijn die compromissen sluiten om maar op de radio te komen of succesvol te zijn? Muzikanten die maken wat het grote publiek wil horen of mensen die blogs schrijven of video’s maken om er rijk van te worden. Waar is de liefde voor de muziek of het schrijven of het creëren gebleven? Waar is die eerste liefde waar je ooit voor begon? Zou zo’n geforceerd liedje wat precies past bij een bepaalde radiozender iemand zo kunnen raken als wat hier bij Matthijs is gebeurd in zijn leven? Misschien word ik er wat melancholisch van, maar ik geloof van niet. Als je hart verdwijnt, verdwijn je zelf. En dat is nou net wat mensen willen zien of horen: de mens erachter.

Wie weet zijn er op mijn 94e leeftijd mensen die iets aan mijn liedjes hebben, misschien ook niet. Ik blijf in elk geval schrijven en zoeken, zoeken naar mijn hart en wat het te vertellen heeft.